Gün, gecenin kollarından sıyrıldığında,
Kızıl saçları savruldu ufukta,
Yeryüzünü aydınlattı büyük bir hızla.
Gecenin, yüreğinde yaktığı ateşti,
Önce ılık ılık başlayıp ta,
Dalga dalga yayılan semada.
Ve yine o ateşti can veren doğaya.
İçine ayrılık acısı yığılsada balya balya,
Gülen yüzüyle sevgisini yansıttı tabiata.
Gün ve gece yelken açmışlardı imkansıza,
Diye düşünürken bir anda,
Hafiften bir meltem yeli ıslık çalarak,
Yanımdan geçerken fısıldadı ufak ufak,
''Büyük bir yanılgı bu aşkı imkansız sanmak.''
Gün gecenin kollarına atıldığında,
Kızıl saçları savruldu yine ufukta,
Yeryüzü yavaş yavaş geceye dedi ''merhaba''.
Kayıt Tarihi : 25.3.2008 23:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
.
Nesif bir gözlem.
Ayrık bir konunun şiirin ruhunda yaşama durması.
Tebrikler
Dert hüsrana boyandım,
Yar gitmişti yanımdan,
Feryat ettim ben yandım.
Yar gitme diyecektim,
Bir defa öpecektim,
Vakit almazdım bile,
Elveda diyecektim.
Hüzün bıraktın hüzün,
Çevrdin gündüz yüzün,
Gece gündüz karıştı,
Bhara dedim güzün.
Yüreğinize sağlık Sibel hanımefendi acizane maniler söyleyiverdim güzel şiirinize eşlik edeyim diye.
Saygı ile ümüt güngör
TÜM YORUMLAR (30)