Gün Senle Doğuyor Şiiri - Hakan Alparslan

Sabahları, tüm caddeler sensizdir bu şehirde.
Öyle sakin sessiz bir bekleyiş sürer gider...
Gökyüzü mavisini kaybetmiştir,
Duman altı zamanlar gibi kasvetlidir işte.
Aldığın nefes ızdırap gibi gelir.
Sabah ayazı işler tüm benliğine.
Bir merhaba diyebilmek, seni sevmekten de zordur.
Karanlık bir sabah umut vermez yüreğime,
Kor ateşler, ateş bile sayılmaz bu zamanlar gelince.
Son nefes gibidir her soluk alışım.
Aldığımdan da pişman mıyım, bilemem.

Ben ise çalar saatin olmayı beklerim,
Ya da kim varsa yanında onun sesiyle sana seslenebilmeyi.
Gök, mavisine kavuşur sen konuşunca sadece.
Bir merhaban; umududur, sıcaklığıdır bu şehrin.
Sabah ayazı ürkekçe pusar gönlümün en solgun yanına,
Gözlerimin kapanmasını bekler sadece, ama ben hiç uyuyamam.

Yürüdüğün yolların bile ayrı bir yanı vardır, bilirim.
Gülmen bile bereketidir hayatın.
Ansızın belirirsin kimi zaman, bulunduğum en ücra köşelerde.
Ben kendi halimde sadece düşünürken;
Bazen hayalin mi yoksa suretin mi karıştırırım.
Lanet olsun, bir vesikalığın bile yoktur elimde.
İsyanım sadece gözlerimdedir.
Ulu orta yığılırım bir köşeye, ne kalkmaya dermanım vardır;
Ne de, olsa bile isteğim.
İmkansızlar içinde olanaksız gelir halim.
İçtiğim su gözyaşlarımla yıkanmıştır.
Sanma ağladığımdan değil,
Sadece sensiz bir şehrin ayazından ıslaktır ellerim.
Gözlerin gökyüzünde belirir ansızın, ellerin aldığım nefeste.
Gökyüzüne uzatırım ellerimi, kim bilir belki tutarsın diye.
Gün olur belki aklına gelir nerden eserse işte.
İşte o zaman maviliğinden de geçerim hayatın, gözlerinden de.
Ayrı bir ahenktir yaşam benim için.
Yaşamak sensin, yaşadığım sen.
Haydi aç artık gözlerini,
Bak gün senle doğuyor...

Hakan Alparslan
26.09.2003