Gün Ola, Harman Ola!

Gün ola, harman ola, hayrola...
Bu devran hep böyle sürer m’ola? !
Eden etsin zulmün, kahrola!
Zulüm ilen bir mülk abad m’ola? !

“Hulâgu Han mısın bre? ! ” diyemem!
Ondan da ötesin, yalan diyemem!
Ettiğine yıl yetmez, diyemem!
Nuh kadar ömrüm olsa, diyemem!

Oy zulüm zulüm, gülüm soldurdun!
Bülbül-i şeydâm bîhal oldurdun!
Gönlüm ataş, gözüm yaş doldurdun,
Yetmedi üstüme taş koydurdun!

Tarihin yaprakları karardı,
Zulmünden nice güller sarardı,
Çatlayan sabır küpü kırıldı,
Elinden, çekmediğim ne kaldı? !

Kabrimden bile korktun[1] yitirdin,
Üstüme kat kat toprak geçirdin…
San ki ölümle beni çevirdin,
Sandın zulmünle beni bitirdin! ..

İşte eserin, al bak, dur övün!
Aklın varsa eğer, durma dövün!
Yırtmışsın her perdesini göğün!
Daha da istersen artsın zulmün! ..

Âh û zârlar yetişip Hüdâ’ya,
Gazaba gelende durur mu âyâ? [2]
Ne melce’ kalır, zulmü kollaya,
Gelende azâb, kimdir yanmaya? !

Dönse de bir o yana, bu yana,
Çark-ı felek gider hep bir yana…
Zulmeden elbet ataşta yana!
Mazluma ne gâm, cennete kana! ..

Ben izzetle yaşarım, sen zelîl!
Ber şerefle ölürüm, sen rezîl!
Sana ancak yeter, nâr-ı Celîl!
Hasbunellâhu we ni’mel wekîl[3]! ..

[1] Saideyn’e yapılanlar
[2] Acaba anlamına gelen Farsça kökenli Osmanlıca soru edatı..
[3] “Allâh bize yeter, o ne güzel vekildir! ..”
10 Haziran 1999 Perşembe, 02:50