Gün O Gün Düştü Yere Şiiri - Farettin Çakal

.Gün o gün düştü yere,alev haykırıyordu göğe,
Bir avuç yiğit koştu cepheye,Allah Allah sesleriyle.
Gökkubbe delinmişti,göz yaşları sele dönmüştü,
Umutlar tükenmişti,gün o gün düştü yere.
Çağlar kapatıp açan sensin,Akşemseddinden bir nefessin,
Ulubatlıdan son gelen sin,gün o gün düştü yere.
Plevne de Genç Osman dan hatırın yok mudur ardından,
Son peygamber Mustafa'dan salavatı gelen sensin.
Hilalimi gökkubbede,ezanımıminarede,
Sevdiğini cephelere kınayakıp salan sensin.
Top tüfenkle olmasa da,bu can tende kalmasa da,
Pare pare savrulsan da cennetle müjdelenen sensin.
Kosova'dan Mohaçlara,şark elinden Afrikaya,
Bölünsen de bin parçaya küllerinden doğan sensin.
Ne güneşler batırmıştık,kafkaslara yatırmıştık,
Beyaz karla nikahlamıştık,bu dağlarda kalan sensin.
Çanakkale son kaleydi,ecdadına vazifeydi,
Senin için eğlenceydi,düğününe giden sensin.
Hiç korkmadın ölümünden,vazgeçmedin emelinden,
Bu can kaldıkça teninde,Çanakkale'de yatan sensin.
Son sözlerin önce vatan,bak ey oğul burada yatan,
Alkanlara boyanan,o gün güneş düştü yere.