Gün Kırıldı Şiiri - Yusuf Miskini

Ve gün kırıldı,
Gönüller yağarken şehirde,
Gün kırıldı,
Ağaçlardan çocuk değil,
Bebekler düştü.
Dövüşlerinden kiraz ağaçlarından,
Öksürük şuruplarından,
Bir hünersiz el,
Bir tahta el döktü.
Gönüller yağarken şehirde,
Gün kırıldı.
Ağlamaklı oldu bir çocuk,
Salıncağını söktü,
Tahta atını yaktı.
Dağlardan kuşlar yerine katar katar uçarken,
Şehir bütün günahlarından arındı.
Güller yağmurlarından sonra,
Martlar vermişken haberini,
Güller uğruna ve güller için yıkanan,
Alevlerde kaldı gül ağaçları.

İşte ben ben alevler içinde ben,
İçtim siyanürlü suları,
Şehrin keşmekeşliğinden,
Şehrin günahlarından,
Örtündüm el karası ne varsa,
Soydum çıplaklığı.
Gün kararırken ortasında,
İkindi uçlarında,
Keşke kanatlarım olsaydı.
Şimdi kim doğsa benden yana olmayacak...