Gün Kırığı Şiiri - Astragan Çobanı

Bir uyuşmuşun kanatlarından açıyor sabahı:
Gün kırığı,
Ölülerin dudaklarında tuzlu taç yaprakları.

Kağnı da mı bizleymiş bilemedik hiç;
Karadullar yapışmış ayaklarımıza.
Sıcak ve küfürlü öksürükler söylemekten
Bakamadık da geri,
Biz ne bilirdik susamayı, ağlamayı da.

Ölünç olsun taçsız, sulaksız yaprakların gün kırığı.
Kızma ama, kulaklarımızı bir başka sabaha verdik
Duyamayız ay daha çıkmadan dışarı.
Boğuk iniltine susar mı toprak dersin,
Yoksa doğmaz mı güneş sesi kısılmış gölgeden.

Demek bir gün daha ölüler susuz kalacak,
Ya gün kırığı...