GÜN KARAYA ÇALINCA
Doludizgin bir fırtına sardı
Dağları, denizleri ve kalabalık yalnızlıkları
Güneş nazlı bir gelin
Saklar perçemin ardına yüzünü
Fırtınaya hazırlıksız yakalanan filikalar gibi
Savruluyor dalgaların koynunda insan
Uzun bir sonbahar çöktü
Hayat, yaprak misali kupkuru ve yerlerde
Çoğalırken birçok şey, biz azaldık
Harmanyeri göremeyen ekinler gibi
Dalında kaldı yarınlar
Vurgun yemiş ömürler
Yorgun, umutsuz, yarınsız
Kaybolmuş bir çocuk korkusu sardı
Dil suskun ve titrek
Koptu kopacak,
Tutunduğumuz en son ve en ince ip.
YILMAZ BOZAN
10–09–2010 ANTALYA
Kayıt Tarihi : 10.2.2011 14:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!