Gün ışımadan Şiiri - Necdet Uçan

sabah, sabah
sıcak yatağımdan kalkıp
burnumdan soluyarak
geç kalma telaşıyla
buharlaşan camı açınca
içeriye dalan soğuk
yüreklere çöken kırağı
çatıdan yerçekimiyle uzanan
her biri ürpertici sarkıtlarla
göz göze geliyorum sahice
kavga edecek suçlu ararken
ilk gözüme kestirdiğim
musluktan buz gibi akan su oluyor
olanca gururumla kızıyorum
oysa açınca hemen ısınmalıydı
o bildiğimiz H₂O
ya ışıksız bırakan
Edison’un icadına ne demeli
aman allahım
alışkanlıklardan bir parça sıyrılınca
traşım yarıda, yüzüm sabunlu kalınca
dünyam karardı sanki
bir hiddet ki sormayın
önüme çıkanı azarlıyorum
ve o sırada, sessizce
onlarca dram ve yaşanmışlık
geçiyor gözümün önünden
soğuğun olanca yalınlığı
çarptıkça yüzüme
ve yaşamın gerçekliği ile
çırılçıplak yüzleşerek
çatısız sokakta sabahlayanları
açlıktan ölenleri düşündükçe
bu kez kızma sırası kendimde
hem de, alt üst olarak
çok kızdım
belki son olumsuzluğumdur diye
ne çok hayıflandım

Ocak 2023