Gün ışığı ve karanlığı Şiiri - Zümrüdü Anka

Yolum gariptir,
Ne çıkmazlara kadar sürükler,
Ne sonundaki ışığı görene kadar gidebilirim.
İçimde umutlarım kadar umutsuzluklarım da vardır.
Gün ışığı ve gece karanlığı gibiyim.
Kimi zaman güneş kadar sıcak sevecen,
Kimi zaman gece karanlığındaki tanımlayamadığım ses ve sessizlik arasındaki garip bir yoldayım düşüncelerimde.
Ne yapacağı , ne hissettireceği bilinmez uzaklıktayım sevdiklerime.
Düşebileceğim gibi tek başına kalkabileceği mi öğrendiğimden beri.
Ağıtlar yakarım yüreğimde kimi zaman sessiz,
Dilime gelmez ya söyleyeceklerim ,
Yüreğimden titremeye başlarım.
Acının o can yakan duygusuyla ciğerimin parçalanmasına izin veririm.
Kimi zaman ele avuca sığmam, dört dönerim sevdiklerimin etrafında.
Dönüp bakarım , nadasa çekilirim beklerim yanımda yamacımda etrafımda kimler var diye.
Herkes kendini dinlemeli.
Kim de ne kadarım,
Kim bende ne kadar.
Hatalarım , doğrularım ve kendi vicdanımı rahatlatırken
Görmezden geldikleri mi görebilmeliyim.
Görmek ve bakmak arasındaki farkın varmalıyım farkına.
Devrik bir cümleyim , bazen düz bir yazıyım ,
Bazen bir şiir , bazen bir hiç ,
Bazen bir deli sırtındaki heybesini atmış ,
Olan olsun , kopan kopsun , giden gitsin
Gitmeyen , kopmayan ,
Yanımda , yakınımda olanla devam ederim.
Göğe yükselirim kimi zaman,
Tam da işte bu zamanda varlığımı hissederim.,
Yüreğim bir beyaz güvercinin özgürlüğe bırakılışı gibi
ürkek , mutlu , umutlu , seven ve sevildiğine inan kişi olur o vakitlerde.
Kendi içimde kaç defa yıkılıp kalkmışımdır bilmem.
Yorgunluğum bu yüzden olsa gerek...