Gün ışığı haram bana Şiiri - Bilal Atış

Binbir dert omzumda, taşıyorum yükünü
Bir karanlık örter diğer bir karanlığı
Gün ışığı haram bana, geceler tek yaranım benim.
Eğilen başım çelimsiz kollar
Nasıl sarsın aydınlığı?
Bu basamaksız merdiven nasıl çıkılır bilemem.
Ömrümü ancak bir mum ışığı aydınlatır,
Kâh düşerim yollarda, ayağım takılır engele
Bak hele
Körüm gün ışığına, hiç selam vermedi bana
Ne halimi sordu ne hatırımı
Ben karanlıklar şiası
Soluksuz akşamlarda hüzünle bakarım ileriye
Belki sesimi duyan olur diye.
Bilmem senelerdir mi bu haldeyim?
Sersefil perişan…
Gün batar pencereden her sabah
Güneşe ışığa hasretim
Bu hasret dağlar yaralarımı gecelere kadar.
Nice umutlarla
Gün ışığı haram oldu bana
Doğacaktır elbet karanlılardan bir sabah