Gün Işığı Baladı Şiiri - Mert Durmazer

Kumsalda, eski bir iskelenin bir ucunda, ben çocuk, sen öyle,
Sevgiden de öteydi bizimki, dokunuşlarımız sıcaktı, aşk gibi,
Ama tutkunun şehvetten arınmış hâliydi, çocuklar âşık olabilir miydi?

Annenler gülerdi hâlimize, balıkçılar gülerdi, sarhoşları ağlatırdık,
Kıskanırlardı bizi sevdiğim, biz iyiydik, onların olamadıklarıydık,
Unuttukları hayallerini yaşayan isimsiz kahramanlardık
Ve onlar tutsaktı hayat dedikleri bu cehenneme, ne yazık.

Gittin, nasıl, neden, nereye, bilmedim, bildirmedin,
Bir sır gibi gelenden korkmalıydım, bir sır gibi giderdi, bilemedim,
Şimdi seni arıyorum her yerde, yoksun, mezar taşın öyle diyor,
Oysa varsın, derinimdesin, kendi içimde bir yerde, biliyorum.

Sen, sen benim, sen ki yalnızlığımın hüzünlü metresi,
Seninle kalmak elimde değil, senden gidemiyorum, imkânsız,
Sen uçurumlar, sen dehlizler, sen karanlıklarsın, ay ışığım,
Yaratılış gibisin baştan sona, kendimi küçük görme sebebim,
Sevgilim, tanrıçam, tabiatım, her şeyim.