Gün Işığı Şiiri - Enes Burak Gönültaş

Evrenin tüm güzelliklerini gülüşlerine alıp,
Bir Devr-i seyra geldi gönül kapıma.
Ben ömrümde böyle güzele denk gelmedim.
Göğüs kafesim içinde uyuyan canım,
İlk defa o bana canım dediğinde titredi.
Biliyor muydu acaba ?

Kalabalık şehrinin denize varan sokaklarında,
Avuç içlerinden öptüğüm sahilden,
Alnından öptüğüm yol kenarına,
Bir o yana, bir bu yana,
Gün bitene dek...

Her teli çiçek dalı,
Beline kadar uzanan saçlarından,
Müsaadesini almadan, düş hakkıdır deyip,
Kokusunu çektim içime.
Ömründen ömrüme sonsuz bir yol uzadı.
İçimin içinde mevsimler birbirine girdi.
Yarısı nergis, yarısı papatya, bin çiçek açtı gönlümün içinde.
Gözlerim değince,
Susuzluğumu giderircesine baktığım gözlerine,
Utancından, bir gülümseme düşürdü
Dudağının bittiği yerden, kalbimin içine.
Seni seviyorum dedim,
Senin sevgin benim omuzlarımın en güzel yükü dedi.
Hiçbir şeyim olurken, her şeyim olmasına alıştım,
Her şeyimken hiçbir şeyim olmasına alışamadım.
Bu kalabalık şehrin, yalnızlığı tenha oluyor.
Ailem, vicdanım
Bir garibim bu aralar,
Seninle bir ömür geçmezmiş dediğin yerdeyim.
Başka bir çağda yolu birbirine varan, iki insan olmayı dile bize.