Gün Işığı 2 Şiiri - Arzu Yıldırım

İçimde acıyan ve içimi kanatan bir şeyler var. Derinleştikçe derinleşen, kendime bile itiraf edemediğim şeyler...

Bunu ne sen anlayabilirsin, ne de başkaları...

Hiç sevmediğim halde bir sigara alıp yakıyorum. Kaçıp kurtulmak istediğim şeylerden beni kurtaracağını ümit ederek...

İçtiğim sigaranın dumanı genzime kaçıyor. Boğulurcasına öksürmeye başlıyorum. Gözlerimden yaşlar geliyor. Kendime geldiğimde etrafımın karanlık olduğunu görüyorum. Açık penceremin perdeleri uçuşuyor. Koşarak pencereye gidiyorum. Kendi kendime şaşırıyorum. Daha biraz önce gün ışığı gözümü kamaştırıyordu, ne zaman akşam oldu?
...

Karanlık odamın içinde bir ışık yakıyorum ve onun aydınlığında görmeye çalışıyorum. Ama her seferinde, sert bir rüzgar çıkıyor ve ışığımı söndürüyor. Onu koruyamıyorum. Acı bir hıçkırık takılıyor boğazıma, hiç bir şey yapamadan öylece kalıyorum...

Tel tel olmuş saçlarım dağılmış rüzgarda, görmesem de hissediyorum bunu. Elimle düzeltiyorum saçlarımı. Gözlüğümde fırlayıp gitmiş bir yerlere. Eğiliyorum, el yordamıyla gözlüğümü bulmaya çalışıyorum. Başım çarpıyor masanın köşesine, sol dizim de yerlerde sürünmekten sıyrılıyor. Ama en sonunda gözlüğümü buluyorum. Onun da bir camı kırılmış. Başımın da, dizimin de acıdığını fark ediyorum. Sıcacık bir şey akıyor yüzüme doğru. Ellerimle dokunuyorum. Kan, başım kanıyor! Koşarak lavaboya gidiyorum. Elimi, yüzümü yıkıyorum. Karşıda ayna vardı, yüzüme bakıyorum ama her yer çok karanlık ve ben hiçbir şey göremiyorum...

Odamın karanlığı tüm evimi kaplamış, ışığı bulmak istesem de cesaretim yok, yapamıyorum.

En çok üzüldüğüm, artık kitap okuyamıyor oluşum. Onları çok özlediğimin farkına varıyorum.

Geçmişimi düşünüyorum, çocukluğumdan bu yana yaşadıklarımı. Acı-tatlı anılar hatırımda kalanlar. Ama daha çok acı olanlar var. Herkesten ve her şeyden koptuğum zamanlarda onlar imdadıma yetişirlerdi, kitaplarım. Her biri bana ayrı bir dünyanın kapılarını aralayıp, benim en yakın arkadaşım olurlardı. Hüznümü ve sevincimi benimle birlikte paylaşırlardı. Kimi zaman roman kahramanları ben olurdum, kimi zaman da onlar benim yerime geçerlerdi...

Birden aklıma yıllar önce okuduğum 'Boyalı Kuş' romanı geliyor. Çingene bir çocuğun 2. Dünya Savaşı yıllarında yaşadıklarını anlatıyordu. O romandan çok etkilenmiştim. Uyguladıkları iğrenç insanlıklarının, bir çocuğun üzerindeki etkileri anlatılıyordu o romanda. Sonunda yalnız kalan, kendinden başka tutunacak ve inanacak hiçbir şeyi kalmayan paramparça bir yaşam...

Kısacık bir romanın pek çok şey anlatan bende kalanları...

Tekrar odama dönüyorum. açık kalan penceremden hala rüzgar esiyor. Ama bu sefer başka esiyor. Daha yumuşak ve insanın tenini okşayan bir rüzgar. Rüzgarla birlikte odamdan içeriye bir yaprak giriyor. Yüzüme çarpıp, ayaklarımın dibine düşüyor. Eğiliyorum ve yerden yaprağı alıyorum. Tazecik! Ilık bir bahar sabahına uyanıyormuş gibi hissediyorum. Gidiyorum ve çekmecemi açıyorum. Oradan beyaz bir mum, bir de kibrit çıkarıyorum. Mumu yakıyorum ve yaprağın üzerine koyuyorum. Yaprak o kadar büyük ki, mum eridikçe içine akıyor. Elimdeki yaprağın rengine bakıyorum, yemyeşil. İçimde öldürdüğüm umutların tekrar dirildiğini hissediyorum. Yaşadığımı anlıyorum! Kendime bakıyorum, nasıl olduğumu görüyorum. Etrafıma bakıyorum, nerede olduğumu görüyorum. Penceremden dışarıya bakıyorum, yeryüzüne ve gökyüzüne. Gece son çırpınışlarında, aydınlığa teslim olmak istemiyor. Ama yine de güneş doğmak üzere. Havayı kokluyorum, yaşam kokuyor. Hiçbir engel yok önümde. Şimdi şiddetli bir rüzgar çıksa bile, ışığımı kimsenin söndüremeyeceğini biliyorum. Işığım içimde artık. Zifiri karanlıkta kalsam bile, yolumu bulacağımı biliyorum!

Anlıyorum ki, hiç kimsenin anlamasına gerek olmadığını!

01.08.2002/Perşembe