Gün İçinde Şiiri - Soner Kaya

Hiç olandan vazgeçtim.
Dünyadan...
Kalabalıklar içerisinde yalnız ve suskun.
Sanki bir yemin etmişim de bozulacak diye korkarım.
Korkular içerisinde uyanırım her gün.
Umutsuzca koyarım başımı yastığa.
Dalgın ve düşünceliyim.
Kıyıda denizin en derinlerinde yüzerim.
Kulaç atışlarım bir mezar kadar yalnız ve sessiz.
Kıyıya vuran dalgalar da olmasa denizde oynaşan gençlerin, kıyıda şemsiyeler altında yatırılan süt çocuklarının sesini duyacak halde değilim.
Bir bebek annesinin kucağında hazırlanıyor hayata.
Bilmiyor ki hayat içine doğru çeken karanlık bir dehliz.
Şemsiyenin gölgesine sığınan deniz gözlü genç kız kalbi ile seyreder uzakları. Mavi gözleri burada kıyıda, ufku, hayalleri, umutları uzaklarda bir kız.
Evinden zorla çekile itile getirilmiş bir hali var.
Yalnız ve kederli bir duruş.
Nerede görsem tanırım.
Derin çıkılamayacak kadar derin iç mağaralarda yüzüyoruz yan yana...
Kalabalıklar içerisinde yapayalnız kalmak dedikleri kader.
İliklerimize kadar suskun ve maviyiz.
Kulaklarımı sağır edercesine esen rüzgârın sert sesi ruhumu döver.
Ali sende gel.
Ayşe sende gir.
Tişörtünüzü çıkarın sizde katılın kalabalıkların içerisinde yüzen bu yalnızlar arasına.
Çocuklar kum savaşı yapar sahilde oynarlar gönüllerince bir bebek annesini emer kaygısız ve anne emzirir çocuğunu fütursuz...
Oyuncak sarı renkli kamyon kum çeker, su çeker çocuk gönüllere.
Bir siyah gözlük kapatır mı çıplak bedeni, gizler mi ar denilen duyguyu...
Kum kadar yapışkan ve kum taneleri kadar dağınığım.
Hani değdiği her yere yapışan kum tanesi gibi gereksiz ve rahatsız edici bir durum benimkisi.
Zevksiz ve bir o kadar sıkıcı.
Gün batarken karanlık çöker kızıla boyanır mavim...
Bugün de gri yaşadım hayatı.
Güneyden esen hava,
Batıda parıldayan deniz,
Gökten sağılan ışık ve iç dünyamdaki özel sessizlik...