Gece güne şafakla seslenirken
Gün gözlerini açtı
Bitirdik herşeyi o andan sonra yarına hiç bir şey bırakmadık
Azıcık umuttan gayrı
Onuda kuru somunlara katık yaptık
Düşündüm dönüşüme utandım
Bir zamanlar haline üzüldüğüme üzüldüm şimdi
Utandı gökyüzü, hüzün yağdı, ağladı hatta sabahlar
İçime çöktü titreyen ayaz
Avazım çıktığı kadar sustum
Gülerken yada ağlarken belkide soğanlar kıyarken
Karmaşık; anlayacağın meçhul bir duygunun ifadesi
Sadece tuzlu dudağında uyurken
Zamanın piçleri
Ben gözlerimi yumacağım inadına sana ve senin gibi kahpe dünyaya
Kayıt Tarihi : 24.3.2006 13:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!