Gün Görmez Karanlığım Şiiri - Döndü Dülger

GÜN GÖRMEZ KARANLIĞIM...
Bak seneler geçti,
Gönüllerimizin buluştuğu zamandan bu zamana.
Neler değişti neler yaşandı birbirimizden habersizce.
Ne hüznümüze ortak olabildik,
Ne de gönüllerimizi birbiriyle örtebildik.
O ilk günkü heyecanlı hallerimiz umutsuzluğa,
Uçsuz bucaksız hayallerimiz gün görmez karanlığa,
Buluşmalarımız bir muammaya teslim oldu.
Bak seneleri devirdik, birbirimizden uzakta.
Yine yalnızlık surlarına hapsoldu sevda yolculuğumuz da.
Söylesene sende ben gibi hasretin ağına dolandıkça dolandın mı?
Damağında tat kalmayıp,
Uykuların harap olduğu günlere yorgun yorgun baktın mı?
Tek kelime edemeyecek kadar sabrı tüketip,
Yüreğini kızgın kumlara yatırdın mı?
Seni bilmem de ben çok yoruldum.
Ben hayallerimizle birlikte yaşamaktan da kaçar oldum.
Ben sen gibi tutunamadım kırıp dökülen hayat ağacıma,
Ben sensizliğe meydan okuyamadım,
Göğsümü geremedim bu da geçer ahkamıyla,
Ellerim koynumda, heveslerim boğazımda,
Biçare zamanı durdurdum,
Kokunla, sesinle, tebessümünle doldurduğum satırlarımda....
Döndü Dülger