Gün Gelir Ben de... Şiiri - Işılay Kalan

Kah başımı çorak toprağa gömer ağlarım,
gözyaşlarımla yeşerir toprak;
kah yüzümü göğe sürer bulutlar gibi özgürce yol alırım,
gözümün parıltısıyla aydınlanır gece...
Bir hüzün çöker bazen ezilir ruhum,
çakıl taşı gibi suyun dibine çöker kalırım;
gün gelir kağıttan bir yelkenlisi gibi bir çocuğun
bir nehrin durgun suyunda,
saatlerce dimdik, ıslanmadan süzülürüm...
Bir bakarsın susarım konuşturamazsın, küskün bir çocuk gibi.
Neden sonra dilim çözülür susturamazsın beni,
yıllarca yasaklarla susturulmuşum gibi.
Üzüldüğüm de olur, nedensiz
bir bebek edasıyla güldüğüm de,
olur olmaz herşeye...
Uyuyamam bazen,
ne yaparsanız yapın kapatamazınız gözerimi,
kimsesizliğim mi, parçalanmışlığım mı,
yoksa hüzünlü çocukluğum mudur uyutmayan beni
bilemezsiniz...
Gün gelir ki; uyandıramazsınız beni,
bilirsiniz uyandıramayacaksınızdır,
arkasından ağladığınız niceleri gibi...