Gün Gelecek Şiiri - Serkan Şeremet

Gün Gelecek

Sebeplerimiz çoktu
Gözden kaybolmuştu uçurtmalarımız, iplerini paylaşamamıştık
Sürekli gol yemiş kabullenememiş, sinirlenmiştik
Oyunu kaybetmiş, hırsımıza yenik düşmüştük
Kırdık birbirimizi defalarca
Onun ayakkabısı daha güzeldi, kıskanmıştık
Güzel saklanamamış çabuk sobelenmiştik
Belki de ilk aşklarımızda pişt ilenmiştik
Hangimizin bisikleti daha hızlıydı
Kimin misketleri farklı renkteydi
‘’Her gün’’ ‘’belki her saat’’ ‘’kim bilir her dakika’’
Birbirimize girsek, laflar sok sakta
Hiç kan dökmemiştik…
Evet, her birimiz mahallenin en güçlüsüydü
En serti ve de en kuvvetlisiydi
Ama bizden güçsüz olanı hiç dövmemiştik
Gözleri sağır kalbi kör eden güç köleliği
Birbirlerinin dilini, ismini bilmeyenlerin
Birbirlerini yok etme çabası
Bizler gibi oyuna muhtaç çocukların çaresizliği paylaşması
Ya da çaresizliklerde yok olması
Peki, niçin? Neden bu öfke
Büyüyüp değişmemiz gerektiğinden mi?
Daha güçlü olduğumuzu gösterme çabamızdan mı?
Bu doyumsuzluk, bu vahşet nasıl mutlu edebilir ki?
Bu nasıl bir hastalık ki?
Barışı temsil ediyoruz diyen sözcükler nasıl böyle kirlenebilir ki?
Sırayı düşünmeden,
Bana dokunmayan yılan bin yaşasın demek kadar kolay mı?
Doğmamış çocuklar bu acıyla yüzleşmeli mi?
Adalet abla elinde tuttuğu teraziye kahreder mi?
İnsanoğlu insan olduğunu anlayabilirse, bu savaşlar biter mi?
Bir gün gelecek gün görmemiş silahlarınız tükenecek
Hangisinin daha yok edici olduğunu tartıştığınız bombalarınız bitecek
Ve o gün geleceklerini çaldığınız küçük çocuklar
Kâğıttan uçakları, su tabancaları ve bir nefeslik fişekleriyle
Siyahın karanlığında kaybolmuş vicdanınızı yerle bir edecek