Gün geldi şafaklar anlattı

Gün geldi şafaklar anlattı
An geldi kalbim hissedişleriyle ruhumu perişan etti
Fakat anlam içinde ve zamanın fevkiide her nedense aşk hep sürükledi

Bilinmeyen nuraniliğiyle
Ötelerin sessiz güzelliği ve serzeniş derinliği yetti
Kifayetsiz bilgim ve yetmayen farkımla takatim pervazlar eşiğinde inledi

Ne vakir hüzün içindeysem
İmdadıma sağanakların müjdesi umut olarak halimdeydi
Toprağın bağrından fışkıran tohum ve kayalara aldırmayan hazzı umutlardı

Seherin zarifliğinde hasbi aşk
Gecenin mahsunluğundan sıyrılan lahuti seda arkamdaydı
Kalbimin hicranı yeterince kaşfedemediğim sevgi ve hasredemediğim aşktı

Dünya hilkatle muvazene içinde
Ahenk masumluğunu ve madurluğunu kanaatin ikliminde
Ve sabrın dirliğinde gizleyen sevda güzelliğine bahşeden asudenin ülfetinde

Halimin perişanlığını düşündükçe
Gönlümün kireçliğine rağmen açan çiçekleri hissettikçe
Umutlar rahmetin zindeliğinde kudderte erişerek solgunluğumu öteleyeince

Zorluklar karşımda tükeniyor
Ruhum ihsanın hazzıyla hizmete meylederek renkleniyor
Kalbi yılgınlığım takat bulup telakkilere erişiyor ve terakkiler için çırpınıyor

Ömrümün kalan sayfalarından
Hamdüsena ederek ziyadeleştiğim gülün berrak kokusu
Ve rengarek lalelerin anlam bütünlüğünde kitabeleşen ötelerin hazzı yanımda

An ve kalan erdemli zaman
Faziletlerin hayatın ve hasredilen heveslerdeki hazzın
Zarifliğinde aşkı ve hasbi sevdayı kalbi dirliğin bağrından halime hikaye ediyor