Gün dönerken Akşama Şiiri - Gülay Özdemir

Ürkütücü bir ses gelir yerleşir boğazıma,
Esrik bir düş canlanır hayalimde,
Gülmekle hüzün arasındayım,
Gün dönerken akşama.
Yalnızlığı kuşatan evlerin
bacaları hüzün kokar,
Güne yorgun düşmüş bedenler,
Yalnızlığı kuşanıyorken gece,
Işıl ışıl gökyüzünü süslüyor
yıldızlar.
Yorgun düşmüş göz kapakları,
Cevapsız cümlelerin çaresizliği içinde,
Örselenmiş hayatları bekleyen yeni öyküler dolu,
Bitmeyen umuda direnen delişmen yağmurlar gibi.
İnsana verilmiş dünyanın yükü
bir damla sudur.
İnsansa aynaya yansıyan sahnede bir seyirlik gölge gibidir.
Hayatın mihmanında yeniden başlayan gün insana verilen bir çiledir.
Yaşamın gölgesinde çığlık çığlığa akan bir serap gibi.
Bu seraba kaynağı belli olmayan çöldeki bir su gibidir.
Toplama su ile hayat mutluluk bulmuyor işte
Muslukları kısılmış,
Çilesi, umudu bitmeyen insanımızın,
Yalnızlığı Insanı gölgesinde kuşatmış,
Bitmeyen evlerin telaşı...
Ürkütücü hayatın mihmanında,
Bedenleri yorgun düşmüş,
Serüvenleri devam eden İnsanların.
Yaşamla hüzün arasında içim içime burkuldu,
Yüzlerdeki hüzünlerin çizgilerini toplarken akşam oldu.
Endişeli hallerim satırların arasında böyle dağlandı,
Şiir şiir ürperdi yine yüreğim,
Gelip geçenin unutmuş olduğu yarınlar gelir aklıma,
Hep yangın yeri olan insanın yüreği,
Yaşamla yavan alışkanlıklar
arasında,
Çilesi bitmeyen sıkışıp kalan hayatların gölgesinde.

2.10.2023
~Gülay Özdemir ~