Gün Döndü Ayrılığa Yüzünü, Ruhum Karanlık

"gün döndü yüzünü ayrılığa, her yer karanlık"

Gün döndü ayrılığa yüzünü, karanlıklar çok yakın
Keyifsiz ruhumu cendereler ağır ağır sıkmakta
Solmakta baharım, yazım, güz gibi saramakta
Kalbimin bahçeleri sanki susuz kalmış çöllerde
Erimekte şu benliğim, sanki volkan gibi akmakta.

Nasil dayanırım buna, keder, gam basar gönlümü
Şifası bulunmaz ki artık, başka birini sevsem de
Silinmez ki aşkın izi, koca bir ömür son bulsa da
Parıldaşır yıldız yıldız, sevgilinin candan bakışları
Gerçek seven ve sevilen, dolaşır yıllarca dillerde.

Onun güzelliği ile sürdü yüreğim en büyük saltanat
Sırma köşkler, mermerden saraylar, taştan hanlar
Bir bir yılkıldı şimdi toz-toprak, yerinde yerler eser
Ahvalim bedbaht olmakta, kurutmakta benliğimi
Beklemekte beni kader, yolun sonunda bir avare!