şehir büyüdükçe
insanı da ufalıyordu etrafında
uzandıklarında
doğurganlar isterdiler arzularına
oysa hiç sevmediler
annelerin kucaklarında
bu yüzden
annemiz de her gün büyüyordu
giysileri uymuyordu vücuduna
düşünceleri karışıyordu
gün doğumlarında
ağrıları da artıkça
ağzı bulandıkça annemizin
umut arıyordu sancılarda
tanrının yönüne
baktığında
her defasında
doğurganlar doğurduğunda
küçülüyordu elleri
saçları dağılıyordu etrafına
son çığlığında
sırtı eğrilirken
yeniden diz çöküyordu tanrıya
kalktığında
dualarını doğurmuştu
uzattığı eteğinin altından
annemiz yaslanınca
gözleri çocuklaştı anında
annesiz annemiz sevinmişti
kışın ikinci ayında
görüyordu yıllar sonra
ağrılarını yanında
karnını emziriyordu
üşümüş kucağında.
Kayıt Tarihi : 6.4.2007 16:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çok derin düşüncelere götürüyor şiir insanı...belki benim şiir okuma saatim kimseninkine benzemiyor, o yüzden olabilir diyorum kendi kendime...zira tam gecenin koynunda okuyorum nu dizeleri saat 03:20...asıl gün doğumlarının sancı saatleri...iki kere okudum, tam kavrayayım diye...
.......Yüreğinize sağlık değerli sayfa komşum...Selamlar ...Saygılar.
Hocam bu şiir bana ait değil.bu şiiri yine o şair arkadaşım antolojide bir süre yetkili olarak görev yapmıştı o zaman bu şiiri sayfama eklemişti .silecektim bu sana hediyem olsun dedi bende silersem saygısızlık olur diye öylece bıraktım.hatta espiride yapmıştım bu şiiri anlayamadım diye oda en güzel yönü bulmaca gibi olması demişti.sizide yordu galiba:))teşekkür ederim
TÜM YORUMLAR (2)