Gün Doğmuyor Geceme Şiiri - Ömer Kozan

Bir puslu günün kasvetine daldım
Bir hain pusu içerisinde kaldım
Bir orman yangınıdır esir oldum
Bir aşktır benim ki sırtımdan vuruldum
Prangalar eskiyor
Sabah olmuyor,
gün doğmuyor geceme.

Bir kar tanesi eriyor teninde
Bir bebek süt emiyor memenden.
Bir bilsen ne de kıskanıyorum
Seni dişi çıkmamış bir bebeden
Tenine düşmüş kar tanesinden
Bir kara nefrettir büyütüyorum.
Yollara düşüyorum
Yürüyor da yürüyorum .
Sabah olmuyor,
gün doğmuyor geceme.

Bir hazan olmuş peşine düşmüşüm
Bir rüzgar olup arkandan savrulmuşum
Bir garip diyardır kaybolmuşum
Sigaramın külünde hapsolmuşum
Yok demişler bana var olmuşum
Yar dediğime el olmuşum
Sabah olmuyor,
gün doğmuyor geceme.