Işık daha loş düşüyor dağın şu yanına. Süzülüyor mor
bulutlardan. Aşağıdaki taş ev
doğduğum yer. Geniş kemerlerle birbirisine açılan
iki iç oda... Zeytinlik,
yanındakine dokunamasın diye uzakça dikilmiş ağaçlar, ne tuhaf
yamaçta bitiveriyor birden.
Büyüyen bir his var şu ıssızlıkta çocukluğumu hatırlatan
b
..........
..........
Kayıt Tarihi : 23.1.2017 10:20:00
Şiiri Değerlendir
© Yapı Kredi Kültür Sanat Yayıncılık
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!