Gün Boyu Ezgi Şiiri - Ercan Cengiz

GÜN BOYU EZGİ

hani bir şarkı dolanır ya diline, okulda ya da işte
yürürken kol kola gün boyu bırakmaz yakanı
bazen mırıldanarak, bazen ıslığa dökerek alır götürür insanı

bazen çoktan unuttuğun şeylerle buluşturur
bazen hayallere bırakır, dalar gidersin
yanındakini duymaz, karşındakini görmezsin
bazen çocukluğundan alır bugüne gelirsin
burukluk olmaz içinde

yolun düşerde pazar yerine uğrarsan
duymazsın, gırtlak gırtlağa bağrışan pazarcıları
sessizce alacağını alır çeker gidersin oradan
zar zor binersin tıka basa doldurulmuş bir otobüse
otobüsteki itişmeleri, ani frenlerini, çiklet patlatanları
polis sirenlerini, kabadayı naralarını
kesemez içinde büyüyen seni

bazen bir melodidir, sahibi bilinmeyen
her nerden gelip yer ettiyse yüreğinde
belki annenin o ince nazik dilinden,
uyuyamadığında kulağına söylediği
belki babanın, yorgun argın dönüşü
ama öyle bir okşardı ki ruhunu
ne dili, ne dini, ne milliyeti önemli
boncuk boncuk yorgunluğunu atarken üzerinden
en umulmaz dertlerini çözüveren

göz göze gelirsin her gün geçtiğin üst geçidi
mesken tutan dilenciyle, elini uzatır bir şeyler söyler
dudaklarının kımıldayışını görür ama duymazsın
biri eğilir bir şeyler bırakır mendilin üstüne
bu sen değilsin, bakışı değişir dilencinin
keyfin kaçmaz, güler geçersin

her gün süzüp gittiğin o gecekondu evleri
üst üste binip beş vakit duyduğun ezan sesleri
çaktırmadan perde aralarından bakan kadınlar
yollar, kaldırımlar, ağaçlar bir başkadır

farkına varmadan başlarsın bir başkasına
ritmi hızlanmış yeni bir melodinin
sözleri senin, müziği senin
dalıp gittiğin yerlerden çıkarıp alırcasına
bir tek kendin için söyler, dinlersin kendin için

ve yoldaysan ritme uyar ve giderek hızlanır adımların
bir kartal gibi süzersin çevreni
görmediklerini görmeye başlarsın

işteysen farkına varmadan gün döner ve iner karanlık
bir koşturma, evin yolunu tutar insanlar
ve sen huzur içinde ve dimdik dönersin evine
yoksulluğa rağmen mutlusundur, yüzün gülüyordur
iple çekersin şafağı

(Adsız Fırtınalar Doğuyor)