Gün Bitti Şiiri - Mahir Uzun

Gün bitti

Perdelerini kapattı güneş
Ve sessizce çok uzaklara gitti

Sabaha kadar ne ışık var artık ne de mavi bir gökyüzü
Sahildeki martılar da yoklar artık
Hepsi evine gitti
Geriye kalan sadece soğuk bir dalga sesi

Sonbaharda sararmış yapraklar gibiyiz artık
Rüzgar oradan oraya savurdu hepimizi

Ve aşk oyunu bitti
Çocuk masumluğunda oynadığımız
Ve hiç bitmesini istemediğimiz oyunlar, yılların mutluluğu
Tek kalemde kırıldı ve bitti.

Cami önünde hıçkırıklarla ağlayan bir bebek kadar,
Kimsesiz ve sahipsizim şimdi

Ben bittim
Yine her zamanki gibi hiç kimseler yoktu yanımda
Bir başımaydım şu hayatta.
Sonu olmayan bir yalnızlık girdabında.
Sanki sonsuza kadar sürüklendim.

Sen bittin
Beni bir başıma bırakıp gittiğin gibi
Duydum; hiç kimsen kalmamış
Ben gibi yapayalnız kalmışsın şu hayatta
Uzaklarda, çaresiz ve kimsesiz

Ömür bitti
Acılarla yaşanmış bir tecrübeydi hayat
Uzunca bir dizi ya da film gibi
Artık sona gelinmiş,
Bir şerit halinde geçmesini bekliyordu gözlerinden.

Ve sonunda bittik...
Herkes birisini bekledi.

Küçük bir çocuk babasını ya da annesini..
Hapisteki mahkum ziyaretçisini
Hastanede bir hasta refakatçisini
Huzurevindeki bir ihtiyar, bir telefon sesini
Ölüm döşeğindeki bir hasta azrailini
Mezardaki ölü bir dua sesini...

Ve hüzünlü bir yaprak daha düştü takvimlerden...

Gün bitti
Herkes birini bekledi
Ve hiç kimse gelmedi...

Mahir Uzun
29.09.2021 16:00