Gün, Bende Bitmiş Şiiri - Altan İlhan Ar ...

Koyamıyorum kendimi ayrı bir zamana
Ayrı olamıyorum bu kırgınlıktan, bu yokluğuna hevesin
Yüreğe saplanmış bir inkâr arayışı, hiçliğe tapışım
Donup kalmalar, yiten akıl, bitenlerime...
Tutamıyorum dün gibi, sen gibi bir neden
Varamıyorum anlamın o gizli, o ömrü yükselten secdine.
Varında dağılmış bir kelime, kökü sende başlayan
Bana, meyli kesen bir can kırıklığıdır tümce!
Artık; kıyılarında esbab'ın ümit yok, sadece bir hiç
Derin bir yokluğun tamamıdır, eksildiğim kadar
Her nefes bedduanı aldığım, zehirdir bana.
Ben, rahşanı gözlerinde olmayan; ne bir gece!
Ne müjdesi olan bir sabah, ne yakut bir ümidi
Ne beni arıyorum, bilsen girdiğim şu karanlıkta!
Yokunda kanıyorum, ecrin katline.
Her zerre damlayan ışığın hakkıdır göze dolan kahır
Yürekte pelte olmuş kan, içtiğim avu, kokusu karanlığın
Ve yükselen gölgelerde, böyle kahrolmak
Çatılmak her vakit misalsiz acılara, anlamsız çehreye
Habersiz dünya ya, sahipsiz onca mezar, yerden göğe kadar
Hakkı var kaderin, üstümü örtmeye…
Dilimde saklıdır kutsal yemini gibi ahitin
Gün geldiğinde ahirin, sana dönecek
O gün bilecek sevdiğini kalbin, belki o gün ölecek
Kıyametten sonra; varsa bir diriliş!
Banadır ölüm! Banadır bütün vebali aşkın,
Aşk içinde ansın beni sevenler.
Ey hakka isnat sayan kadrimi, ey veçhime dolan karanlık!
Nasibi günah olmuşa verip, destiyle alan ahımı
Her cürümü ayrı bir kerratla çarpan! Ne koydun bir garip yerine
Ne saydın beni, kul yerine koyup! Bir sevse can!
Bir ümit ile bu son tevekkülü yerle bir edip geçtin!
Seripte geçtin ruhu hiçliğe.
Desende artık aşk var, ne aşkına ne sana bende ümit yok.
Batsa gün, gelen ahir! Gelse yeniden ne olur gün!
Gün, bende bitmiş! Böyle kaç fecir acze gün olacak
Ne olur içinde, izanı sönmüşün.