Gün Be Gün Şiiri - Gizem Ebrar Çaylak

Kim söyledi? Kaybolmuş dedi yıldızlara?
Belki bizden saklanıyorlar, olamaz mı?
Belki korktular yaşamaktan, olamaz mı?
Göğü donatmak mı lazım ışıklarla?
İnsan, yarını bulamaz mı karanlıkta?

Karanlık yâren olsa, kor olsa, düşse yolumuza
Yerle yeksan etse adları, adımları
Kalan bize soluk olsa samimi bir vücudda
Sarmaz mı yaraları sadık bir can?

Anılar ki dostları değil midir dünlerin?
Unutmaz anılar kimseyi, unutulmazlar
Rüya görürler bazen uyurlar da
Solmazlar, hep taze kalırlar

Saklasak baharları nefeslerimize
Rüzgar alamasa bizden, kış gelmese
Yağmurlarla yetinsek, kar beklemesek
Ne kaybederiz güneşi biraz daha görsek?

Kimse bilmese bile bekliyorum göğün altında
Kayan yıldızı, dilemek için yarınları
Gözümüzü yumduğumuz uykudan uyanmayı
Her şeyin bir rüya çıkmasını

Gök ki sanki kapılar kapalı demir zincirlerle
Kopsa biri dökülecek boşluk üstümüze
Boğulacağız havasızlıkta, soluksuz kalacağız
Korkacağız, yine de susacağız

Susmak mı çare, bilmek mi, sevmek mi?
Bilmem bu soruların cevaplarını
Kaybetmekten daha beteri bazen
Kaybedememek, saklayıvermek bir köşede

Kaç köşelidir bir insan?
Kaç kişiyi saklayabilir içinde?
Neyle neyi toplarsak her zaman kaç yapar?
Ben bunları da bilmem

Karanlıktayım belki, belki aydınlıkta
Belki susuzum ırmaklarda
Belki suya doymuşum vahalarda
Yıldızların kaybolduğunu da ben demedim

Belki varlar, belki yoklar
İlgilendirmez,
Yolumu aydınlatmıyorlarsa...