Gün Battı Şiiri - Celalettin Yünel

Damla damla düşüyor yağmur toprağa
Nazlana nazlana esen rüzgârla
Sessizce yol alıyor güneş batıya
Sonu olmayan deniz şafağında

Usulunca susuyor martılar limanda
Dertli dertli uzaklaşıyor gemiler uzaklara
İçindeki feryadı bacasından böğüre böğüre
Balıklar derinlere dalıyor intihar edercesine
Sessiz sessiz gün batıyor kordon boyunda

Sesler geliyor Kemeraltı'ndan
Esnafının o bitip tükenmeyen alışveriş telaşında
İnsan seli akıyor Alsancak'a
İzmir bir garip ikindi yağmurunun mahmurluğunda
Elini ayağını çekmiş insanlar hayattan günü bitirme telaşında
Gece başlıyor o acımasız çekilmez zifiri karanlığıyla Buca'da
Hep aynı sesler gülüşler yakınmalar
Herkeste sebebi bilinmez
Bir telaş… Bir kaçış… Bir karamsarlık…
İzmir’de sessiz durgunluk ve boş vermişlik gözlerinin içinde
Ağır ağır yüklemiş omuzlarına yük
Ve çok yorgun çok büyük
Anadolu’nun incisindeki bu yük

Saat kulesinde yeni gelin heyecanı
Sanki ilk defa açıyor kapılarını
İlk kez içiyor insanlar sularından
Hasan Tahsinde 9 Eylül sabahında attığı kurşunun sıcaklığı
Karşıyaka bostanlıdan geliyor faytoncuların deh sesleri
Tekerlek tıkırtısında Karşıyakalı kızların arsız kahkahalarıyla
Gün batar yavaşça Karşıyaka kordonunda
Gemilerin feryatlarını uzaklaşıp gittiği anda
Rüzgârı kaldı arkalarında
Giden insanların
Hasreti kaldı gözlerimde eski hatıraların
Gün battı kemeraltında

Esnafın kepenk sesiyle birlikte
Meydan tinercilerin artık sabaha kadar
Naralarınını ata ata
Gün battı kemeraltında

Gün battı bucada
Otobüs seslerinin kesilip
Artistlerin çığlıklarında
Kızların tak tak seslerinde
Gün battı bucada

Gün battı alsancakta
Gelipte hiltonun en pahalı müşterisi
Kalınca sabaha kadar dört duvar arasında
Sevgi yoluna bakan penceresinde
Gün battı alsancakta

Gün battı yüreğimde
Sevdalım gidip ayrılık bana kalınca
Kalbim susup aklım konuşmaya başlayınca
Ayrılığın ve yalnızlığın acısı kaldı bana
Ve gün battı yüreğimde bir anda
İzmir’in o en güzel ikindi zamanında…

Celâlettin Yünel