Gün Batımlık Ufkunda Kımıltısız kuş

bir demet
gün yordun
acayip bir ateş

söndüremezdim.

sen hiç getirmesem
gün batımlık ufkuna kımıltısız bir kuş
yosunlarla suya inen göz

seni hiç getirmesem
ormanların ilkbahar soğuğuna
uzatmalı kış
eriğin oğul verme serüveni
yarıda kalır

sarınır yoncasına bahar
ağaç gövdelerinde gün ışığı

tepeyi aşar hüzünlü boynunda
ölüm eğimi aşk

şartlı salıveren ellerimi

parmak uçlarında ısınan soluk
umudu alaşağı burkulmalara
devşirdiğinde

ne meyil!
su döner soyağacına giderken
bir ahir
sevmenin kökü

kurur!

sarınsaydı eğer
düşlerime

gülün
doğaya vermediğidir
niyetim

ona verirdim

misal kalbim