Gün Batımları Şiiri - Burhan Gündoğan

Bütün günbatımlarında vakit
Munzur' da bir seyirdir gözlerinde
bir o kadar acı saplanır yüreğine
canhıraş bir acı
tütünün yaralı parmağa ekilişi gibi acı

Bütün günbatımlarında
taa ciğerlerimden tüten
ahlı geceler gelir konuk olur bana
sararmış iki parmak sıvazlar bıyıklarını
o masal köylerinde

Ocak başında verir sırtını
harlı ateşlere
seksenini aşan bir köylü

İnsan yaşlanınca ne de üşürmüş

Ve dam başında topuk vurur geceye
inatla
iki delikanlı
bir de ayın şavkındaysa geceler
kızlar süslenmişse haleli
zulme bilenmiş
nikanlıdır ölüme delikanlı

Bütün günbatımlarında Munzur' a nazır
derinden vurur kalbim
ben de depremidir yenilgilere ellerim
ve
titrer
bekleşir gün sökümlerine sevinçlerim

Sıyrılır uçuk maviden güneş
dağ
içimiz kadar yaralı
içimiz kadar asi

Sevinçtir dallarda haziran
büklümlü akıp giden nazlıyla
ki
söğütler bırakırlar sulara saçlarını
bir dokunuştur günün ağzı

Ve Munzur seni anlatır bana
ay
saralı gecelerde parçalanırmış toprağın bağrı
her taş hala ağlar
her taş dinlermiş kendini kimi zaman

seni özlediğimdendir bu birden bire kalkışlar
bütün ummalar sende
can gibi sokuluşun bedenime
tutuşturduğun yangınların adıdır

karanlığına mavi çaldığımız gecenin adı

İçimizde koşar o serüvenci atlılar
izdüşümünü aldığımız yılların hepsi
çantamda şimdi

Ölü zamanlar sensizliğimin adresi
içimde ülkem
sendin beni yarına götüren
duvarlara astığım resimler korkak bakardı
mazlumların korkusu sarardı her yanımı...

Bütün günbatımlarında
içimizi ılıtırdı o yaban gülüşler
taşırdı denizine beni
mayıslar ki gelincik tarlalarına düşürür
temmuz kadar sıcak
öperim alnından...