Gün Batımını Terk Ettim Leyle

dillere düşmüş münzevi kahır,
çek üstümden küllenmiş bulutları
dargın kelimelerim susamış kaleme
dök kan kırmızı çaydan içelim
ikramı yazsın kalemim
sussun öfkem

gün batımını terk eyledim leyle
bir meş’ale ile defettim içimde mahşeri
lal bir söylence filizlenmiş yüreğimde
yorma hayat
istersen
çek vur …

artık istemem sözlerini
hep boğuldum destursuz daldığım maviye
mil çektim
seccadenin alnını öpen gözlerime

tevazu sende olur söğüt
öpülesi başın dönük yere
hangi kavak direk olabilmiş ki göye
diklenmek kime, neye,

nostaljik duruyor küflenmiş duygular
kopamıyorum
ikircik varoluştan yüksünüyorum

müebbet ceketini giydim sırtıma
lebbeste yalnızlığa itildim bu kadim şehirde
kalbime çizilmiş bir sürü arsız kelime
hangisinin,
silinebilir ki izi.

veda şarkısı mırıldanır dilimden
kalemden katre katre dökülür ruhum
hangi mücrim şerh düşebilir ki
içimdeki harlı haykırışa
berzah-ı çekiyorsa gözlerim

bukağısı takılı dolaşıyorum aynı daüssılayı
kalk gidelim kenger vakti
dikenleri bilirim
huzur verir yorgun güneş
göreceksin doğanın yufka yüreğini
göreceksin şefkatli baba elini
çayını bitir de gidelim

TajdinK. Mayıs 2020 Ankara