Gün Batımında Bir Çay Bahçesi

Rüzgar, incecik bir şarkı söyler dallarda,
Çay bahçesinde serinler zamanın alnı,
Biz göz göze geliriz, kelimelere gerek kalmaz,
Bir fincanın buğusunda, yavaş yavaş ısınır ânı.

Çocuk kahkahası dolanır masa aralarında,
Bir çiçeğin dudağına konar sanki huzur,
İnsanlar sessizce eşlik eder gün batımına,
Her biri ayrı bir düş, ayrı bir gurur.

Fotoğraf çeken bir genç,
Yakalayıp dondurmak ister belki bu ânı,
Çünkü bilir ki, bazı ânlar yaşanmaz bir daha
Bazı ışıklar yalnızca akşamla ânı.

Yemek kokar yan masadan,
Ve biz, kelimesizce doyarız hayata,
Konuşmadan anlatır gözler,
İçimizde dönen o dingin fırtına.

Rüzgar diner,
Gökyüzü kızıl bir şala sarar kendini,
Zaman yürür ama acele etmez,
Çünkü bu çay bahçesi…
Saklar insanın unuttuğu kendini.

Ve o ân,
Bir masal gibi
Kalır içimizde hep taze,
Gün batımında bir çay bahçesi,
Adı huzur olan bir sahne.

Can Tanem Sevim'e sevgilerimle.
Seninle var olan bu şiirde yolculuk etmek çok güzeldi...