Gün Batımında Anılarım

Yalnızım.
Dalıp gitmişken bir yerlere balkonda
Rüzgârın okşadığı akşamlarda.
Eski günler canlanıyor
Anılarımda

Tek tük geçenler, kadınlı erkekli
Koşuşan çocuklar,
Gülüşleri deniz gibi.
Birkaç araba, kaygılı, aceleci.
Bomboş balkonlarda
Nice hüzünler saklı.
İşte tam bu anlarda iniyorum geçmişe
Tatlı tatlı…

Film gibi akıyor yıllarım.
Asker ocağında buz gibi kışlar,
Eldivenle üşüyen parmaklarım.
Titreyerek nöbetteyken,
Isıtan çocukluk anılarım.
Yatılı okulda aç yattığım akşamlar,
Ve yoklukla geçen okul yıllarım,
İşte,
Yağmur gibi boşanıyor anılarım

Devrimciyim,
Ve deli fişek zamanlarımda,
Öğretmen olarak dokunuşlarım.
Dört bir yanında yurdumun,
Çocuklarda, gençlerde yeşerdi,
Kalemle, kağıtla çizdiğim
Hayallerim, umutlarım.

Hüzünlerim vardı,
Sevinçlerim de.
Nice zorluklar gördüm yaşamda,
Yılmadım yine de.
Dünyalar üstüme gelse de bazen
Yürüdüm üstüne üstüne bıkmadan.
Savaştım hep.
Savaştım.
Umutlarım tükenmeden.
……………………….
Ve…
Gün batıyor işte;
İniyor akşam kızıllığı usulca.
Öykülerim gizlenmeye alışkın hep
Bir akşam ezanında,
Alaca karanlıkta.

Abdullah Demirel (5 Mart 2025)