Gün Batımı Gülleri Şiiri - Ömer Yazıcı

ve ben...
kayıp rüyaların ıssız sokaklaında dolaşmakta
hoyrat yaşanmışlıkların pençesinde
damar damar hüzne bürünmüş bir şehirde
aptal bir nefeslenmeyle
lanetlemekte
vurgun yemiş dalgıç misali
zavallı bir sünger avcısı
allah kahretsin
ne beklenirki
sevda çilelerini ana üs seçmiş bir gönülden
çiçeklenmiş duygularla dörtnala koşmaktan usanmaz
sevimsiz bir dünyada
çürümekte...
durdurulması olanaksız bir yürekle
ayışığı loşluğunda
kafa tutmakta
hemen olmayan herşeye

ve sen
gün batımlarının ruhu okşamaları
çilesiz
çirkefsiz süslemelerin müjdecisi
lalezar kokunla
en bahar bakışınla
nağme nağme gelişlerin sevinci
sevdam
sana çaresiz hüzün
sana ilaçsız hüsran
kifayetleri tükenmiş sözlerin
türküsüzlüğün
şiirsizliğin
ve rakısızlığın öfkesi şahlanmış
yenik bir asker hepsi
göğsüme yerleştirdiğin yanağına
içimi gıdıklayan saçlarına
ve dört mevsim sevda bakışına
yenik işte
bütün kumandanlar çıldırmış
başkaldırmış
kardelen direncinde umut

ve sen
gün batımlarının ömür müjdecisi
nefesim
yak...
tüket sensizliğin resimlerini
zaten olmayanlardan bırakma geriye
nere baksam gözlerini koy oraya
yak...
yak...
allah aşkına yak
ateşsiz bırakma bakışlarımı
ardına bakmaksızın dörtnala yak
yakamoz içinde bırak yüreğimi
düşünme...
aklına dahi getirme soluksuz kalacakları
yak...
senden gayri ne varsa

ve sen...
gün batımlarının kadife dokunuşu
can...
sessizlikten arda kalanlarla sohbetim
koyver yüreğini ait olduğu yere
elleşme mazinin karanlığına
dokunma
hastir çek
korkma
öldür arsız sevda sunumlarını
pembeye dönüşe gebe bütün renklerle gel
seni sensizliğe davetteyim
seni şiire
seni türküye
seni rakıya
ölüm lezzetinde
seni fufuka ya davetteyim

ömer yazıcı FUFUKA