Gün Batımı En Çok İskenderun'a Yakışırdı

Ayrılık terimleri ile haşır neşir olan kırık banklar
Kaçamak buluşmalara ev sahipliği yapan kayalar
Kendisini bir türlü kabul ettiremeyen yamalı asfalt yollar
Ve kimseye hitap etmeyen su dolu kaldırımlar
İskenderun'un bir yanıydı... parçasıydı... kenarıydı...
Belki de tam ortasıydı.

İskeleyi mesken tutarken oltacı balıkçılar
Bilirler, blöf yapar balıklar
Ve oldukça da inatçılar
Dingin dalgalarla halaya tutuşurken deniz
Tekne turlarından gelen saçma müziklerle bazen eğleniriz
Ama denizin kenarında deniz görmeyen çocukları da biliriz
Tepelerin bağrına bastığı acılar deriz
Acı da bizim kinayemiz, aslında kaderimiz.

İskenderun'a en çok deniz yakışırdı
Çünkü Amanoslar denizi gözünden sakınır,
koynunda saklardı.

Metropol tutkunlarını tatmin etmez belki ama
Küçük kalabalıklar insanları epey yorar...
Oyalar... sorar... sorgular.
Ne kadar çok sıkarsa o kadar da sarar... sarmalar.
Mesela amik ovasından firar etmiş karakılçık buğdayından
Katıklı, kısırlı ve bilhassa da kısıtlı buluşmalar
Dost divanında hüner sergileyen heyecanlı kızlar
Kömbe hamuruna kokusu ilişen telaşlı kadınlar
Ceketi demir tozundan is tutmuş babalar
Ve nihayetinde Yarıkkayadan esen sert rüzgar
İşte o anda İskenderun'a muhabbet yanaşırdı
Ve muhabbet en çok İskenderun'a yakışırdı.

Akşamları güneş denize nazikçe yaslanırken
Gök, güneşin kızıllığında aydınlanır
Bunu gören acemi aşıklar bir hayli şaşırır
Çünkü kendileri için bir seramoni sanırlar
Ve kerameti de aşklarında bulurlar
Oysa ki İskenderun'a gün batımı yanaşırdı
Ve gün batımı da en çok İskenderun'a yakışırdı