Gün Batımı Şiiri - Nezir Küçükbayrakdar

Ömrün biteviye tükendiği gün batımında
Yaşamın yaprağından tel tel dökülür.
Yokluğunda
Bir toprak parçası kadar özlemle beklenir.
Dağınık saçlarında bir tutam yıldız karası
Acının ve kederin olgunlaştığı
Biçare suskunluğunda
Sarışın öfkesi gecenin
Öyle ki
Gerçeği kuş gagasında saklar.
Anlaşılmaz ter boşanır alnından

Yine acı bir feryat
Yine acı bir öykü
Çürüyüp yok olan bir çınar ağacı kadar
Hiç bir şey yerli yerinde durmuyor
Önden akıp giden hüzün bulutları
Bir uçtan bir uca bütün sahilin
Yamaçlarında rüzgarla savrulan zeytin ağaçları
Yalnızlığın o muhteşem koyunda
Kara bir tül gibi simsiyah

Farzet bir yol kenarı
Üstelik ilk yolcusunu bekleyen son otobüs
Ne fark eder
Bundan öncesi yahut sonrası
Duymuyor olsa bile kulakları
Zil çaldı saatin
Nerde?
Nerde şimdi
Yelkenleri açık denizlerde
Salınan gemilerin

Yolcu durma buralarda
Bu bir eski hikayedir.
Kökleri asırlarda saklı
Bak
Limanda kalmamış bir gemi
Birlikteliği bir çok kuşun
Yağmur mevsiminde
Çığlık çığlığa
Eğer
Geriye dönüp bakarsan
Kanayan busedir.
Yer yüzünün herhangi bir yerinde
Solan çiçekler kadar mahzun