Gün Batımı Şiiri - Melis Morsallı

Deniz kenarındayım.
Ayaklarım suda, kenarına dayanmışım sandalyenin...
Günün son ışığı yüzüme vuruyor. Bazen elimi koyuyorum gökyüzüne,
Son ışık vurmasın yüzüme diye.
Akşamüzeri yürüyüşleri.
Ellerinde terlikler, diğer elinde sevgili eli kumsal boyunca
Önümden geçip gidiveriyorlar işte.
Sen gün batımı gibiydin hayatımdan giderken.
Sahilde böle keyifli oturup seni seyrediyorum aslında.
Günün son ışığı kızıl senin kızıl uzun saçlarındı.
Giderken çıkan fırtına yüzümü yakmıştı ellimle kapatmıştım gözyaşlarımı
Sen gün batımı gibi derin bir sevdaydın işte
Yaşaması güzel sonrası kasırgalı yalnızlıkların sevdasıydı bu
El sallıyorum en uç noktada geçen kanat çırpan kuşlara
Kimisi denizin koynuna sokuluyor gagasında bir balıkla yükseliyor gökyüzüne
Bir yudum daha içiyorum içim de ısınıyor.
Parmak uçlarımda soğuk
Birazdan gün bitecek
Ve sen gün batımı gibi yine gideceksin
Yarın buluşmak üzere sonsuz aşkım
Kasım 2006