Gün Batımı Şiiri - Adem Karagöz

Çekilir el ve ayak sesleri etraftan,
Kilitlenir demir kapılar,
Yalnızlığın başlangıcıdır her günbatımı.
Çekilir ayak sesleri avludan,
Susar voltalar,
Susar taş duvar,
Susar pencere,ranza,parmaklık
Yalnızlığın başlangıcıdır her günbatımı.
Bir film şeridi gibi canlanır geçmişin,
Dalıp gidersin uzaklara.
Hayaller kurarsın geleceğe dair,
Efkar zirvededir.
Hasrete kurulur bütün saatler.
Yürekler hasrete tutsak,
Dostların düşer aklıma,sevdiklerin,
Anlamak istersin dışarı da olanı-biteni,
Yorum yaparsın kendince.
Dışarıyı yaşarsın dört duvar arasında.
Hüznün yayılır geceye,
Bütün kainat uykudadır.
Bir tek sen uyuyamazsın.
Uyku tutmaz gözlerin,
Ve kabus dolu gecelerin,kirli sabahlarında,
Demir parmaklıklara asılı kalır düşlerin.
Her gece böyle başlar böyle biter hikaye,
Yine de yitirmezsin umudu,
İmkansızlıklara inat.
Kapı da hazır kıta beklesede ecelin,
Eksilmez yüreğinde umudun.
Dört elle sarılırsın yaşama,
Aslında hikaye değil,bu rivayet değil.
Hayatın ta kendisidir.
Umutlar,yenik düşmüyorsa imkansızlıklara.
Bu da insanın yaşama olan sevdasındandır.

Adem Karagöz
09/07/2004