Gün Batımı Şiiri - Sabahattin Yıldız

herkeslerden gizli saklı
sırtladığın küreğini kazmanı
açmadan önce nereye bıraktın
kafanın tersiyle seçtiğin çimenlik toprağı

mecali kaldı mı kollarının
vururken darbeleri özensiz sandığın
ne kadar birbirini tamamlıyordu ama değil mi
toprağın rengiyle, çıkardığın hırıltıların

kül rengi duvarlarının içinde
dolanıp durdun kendince
köşeleri döne döne, bi' soluklandın
bense bi' soluk aradım kafanda kendimce

ne zaman gözlerimizde buluştuk
o zaman ikimiz de sarhoştuk
gözlerinden saçlarını seçebilirdim
saçlarında bi' kırıklık

oturaklı yürüyüşlerin
üzerinde bulutların
dibimdekini arayışlarım
şimdilerde kaçışların

ikimiz aynı güneşin sabahı akşamı
sen benden daha parlak, ben batmaya meyilli
seyrin için yakardım saçlarımı her akşamımda
hiç sabahleyin öldürür mü bi' katil kurbanını

yaşadım ki arkadaştan ağlayana yâr olmaz
aşık, inleyenin gözlerini koklayamaz
denize bükük ay oldun, hala anlayamadın mı
çağrışımlarla ödeşilmez

herkeslerden gizli saklı
iznini aldığın hafriyatı
ben onaylamamıştım ama
hem kim unutabilir ki
her temasta iz bırakanları