Gün Batımı Şiiri - İzzet Kocadağ

Avut beni ey rüzgâr, yel alsın kara bağrım,
Ufuklara daldıkça, dinsin biraz kalp ağrım,
Alıp götürsün beni, kurduğum tatlı hayal,
Dağılsın aşka dair, içimdeki infial.
Öyle bir yer olsun ki, gittiğim o sır mekân
Ne bir ihanet olsun, ne yaşanacak hicran.
Sonsuz bir ufka doğru, çeksin beni hayaller,
Orada hiç solmaz olsun, açan rengârenk güller.
Belki dönmek istemem, geriye hiç bir daha,
Kalsın varsın bedenim, kör akşamdan sabaha.
Bu kızıl gün batımı, son akşam olsun bana,
Döner miyim geri hiç, kavuşmuşken tam ona.

2 Temmuz 1991-Salı / Konya