Gün Batımı Şiiri - Serkan Ökçe

İşte yine gölgelerini dağıtmış bu şehir her yere sere serpe
Yürüdükçe acıyor, dokundukça acıyor, kaçıyorum ve kaçtıkça acıyor
Düşler ekerim gözlerime, hiç hasat mevsimi olmayan düşler
Kırılan cam gibi, kırılan onur gibi, kırılan kalp gibi
Kırılan ne varsa eski haline dönemeyen onlar gibi düşler…

Mevsimlerin maviliklerine bıraktığım uçurtmalar gibi yok oldun
Temmuz sıcağında dondurmalarım gibi eridin ellerimde
Bir balık ekmek kokusu gibi, ne bileyim başıma oturan bir şapka gibi
Ayağımı sıkmayan bir postal gibi…
Ama sadece seni sensiz yaşadığım saatler de benimdin…

Bu sefer de sevginin değeri bilmemiş olsunlar
Anlamamış olsunlar, avuçlarında sevdaya verecek bir dal çiçekleri olmamış olsun
Bu sefer apar topar saklayıvereyim gözyaşlarımı ne olacak
Sen şair yüreğim, bu şehrin kaldırımlarına düşecek yürek değildin ha!
Yine de affetmesini bilirsin, kırılırsın da, kıracak yürek değilsin sen ha!

Hayatta anlamını arayan bir soru gibi her sabah yeniden uyanıyorum
Bazen kaldığım yerden başlıyor hayat
Bazen sanki cevabını bulmuş gibi seviniyorum
Koca bir yalanın ortasındayım, avutuyor her şeye rağmen insan kendini
Gerçeği bile bile avunmak istiyor, başını koyacak bir diz, bir omuz, bir nefes arıyor
İşte bu sokakları yalayıp batan güneş gibi insan, dönüp gün sonunda kendi içinde batıyor