Gün Batarken Şiiri - Serkan Çardaklı

İs kokan bir tren çığlığı çarpar geceye
bilirim… bu şehirde bütün ayrılıklar
tütün kokar, tozlu sokaklarda unutulmuş zaman gibi

bir kadın yüzü kalır geriye — gölgelerden
bir çift kirpik, yarım kalmış bir bakış
elimde söndürülmemiş bir sigara
ve karanlığa uzanan yarım bir gülüş

ve sokak lambaları titrer, eski apartmanlar gibi
duvarlar konuşur, taşlar anlatır geçmişin yükünü
ve ben yürürüm yalnız,
sonsuz gölgeler arasında, suskun şehirde

yalnızlık saplanır içime paslı bir çivi gibi
ve gece iner sessizce kaldırımlara
bir melodidir uzaktan yankılanan anne ninnisi
yarım kalan şarkılar kadar hüzünlü

ve gözlerim arar seni, her köşe başında
her eski sokakta bir iz bırakır adın
ve ben yine yalnız,
şehirle bütünleşmiş bir yorgunluk gibi

ve sabahın ilk ışıkları uğrar pencere kenarına
uyuyamam, şehir uyanmadan önce
bir sigara yakarım, dumanı karışır rüzgârla
ve her şey susar, yalnızlık bile uyur

gün batarken başlayan hüzün
gün doğarken sessizce geride kalır
ama ben hâlâ yürürüm,
kırlangıçların kanat sesiyle karışmış hayallerimle

ve seni düşünürüm sessizce,
bir kahve kokusunda kaybolmuş ellerin gibi
her şehrin köşesinde adını ararım
ve ben hâlâ seninle yalnız,
her sokakta, her gölgede, her düşte…
ve zaman, bazen durur,
senin gülüşüne takılı kalmış bir düş gibi.