Gün bana düşman Şiiri - Nedim Hüdaşah Be ...

İçim
Sönmüyor
Anladığımdan değil de
Yandığından biliyorum
Gürültülerin içinden çıkamıyorum ben
Duyduğum sabah ezanı yine
Yatsıyla çizdin dünyaya
Bir düz çizgi
Enine dolaştım bütün coğrafyayı
Boyum küçük
Çok küçük olsa da
Yüreğim büyük
Gecelere sığmıyor taşıyorum
Tutamıyorum kendimi
Bırakıyorum karanlıklara
Yaralanmış hırpalanmış hayatımda
Bildiğim doğrularımla varım
Sadece varım
Unutun beni
Hiç fark etmeyin ne olur
Ne olur ilişmeyin üstüme
Üstümde ölümcül tahribi yüksek
Dertlerimle yaşıyorum
Bilmiyorum sonumu
Hayal kurmaktan başka
Sığınmalık mağaralarımda
Gözyaşım yok

Ne zaman esir alınmışım
Bilemedim de
Törpüledim demirlerimi
Çıplak ellerim
Kanlar içinde
Kirli sakallı hüzünlü bir yüzüm işte
İnsan yüzünü unutur mu?
Bakmazsan aynalara
Yabancılaşırsın kendine
Kendinle konuşmazsan
Unutursun içini
İçin bile sana küser de
Gider işte
Yalnızlık bile an olur
Seni terk eder
Sessizliğin kulakları uğuldatan sesi
Düşüncelerini öksüz bırakır
Ölüm bir kez olmaz
Ölüm sessizliktir
Ölüm susmaktır
Bazen yok olmaktır

Hiçbir şeye isyan etmeden
Kabullenmek yenilgiyi
Geceye yıldızları verene
Çok şükretmeli
Neyin kavgasında
Neleri harcadık
Bilmediğimiz tek şey
Sonları unuttuk
Hüzün düştü bu şehre
Bir tek ben bilirdim
Gece giderken sabahları göremezdim
Her sabah karanlıklarım olurdu
Gün bana düşman
Hep sesini yükseltir
Dinlemiyorum hiçbir şeyi
Biliyorum ben kendimi