Gün Ayarken Şiiri - Murat Kaya 5

Gün ayıyor kollarımda
Niyetliyim
Mutluluğa ve aşka kin besleyecek kadar niyetliyim
Gözlerimde ve kulaklarımda günün aydınlığına takılan seslerin ve suretlerin izini öpüyorum
Martılar çılgınlığıyla dolaşıyorlar minaresine mahya giydirilen mekanın
Yakınımda duran caminin avlusunda iki amca oturuyor
Gelip geçenlere selam verdiriyorlar
Uzaktan bir maviyle
Ellerimde ılık bir suyun süzmesiyle
Çıkıyorum avucunda saklandığım mabedin

Gün ayıyor
Karanlıktan koparırcasına sesini kaçırıyor benden bu dünya
Bu felek
Bu belki kaderden tercihe sığıştırdığım yalnızlık sesiyle
Göğe bakıyorum
Yıldızlar sönmenin ruhunu biliyor diyorum kalbimle
Bir şipşak sesi duyuluyor ayaklarımda
Anadilimde sevab işlemek istiyorum
Sınırları kendi rütbesizleriyle belirlenmiş bu kara parçasında
Kimliğimi kaybediyorum

Gün ayıyor
Ak ipi karadan ayırma tedirginliğiyle savuşuyorken
Kimseler kalmıyor uykusunda
Lambalar yıldızların sesiylen oynuyorlar
Bir küçük karınca göğe kaldırıyor başını
Bir kuş uçuyor uzak kentlerin birine kanatlarını açarak
Kısa ve sıska bir çocuk beliriyor dilenmek için cadde boyunca

Gün kerahet vakti
İki rekatına Seni terkeden kullar uzuyor caddelerden
Korna sesleri sokuluyor pencereme usulca
Teselli arıyor bir kedi kapımda
Bir dilenci yaklaşan kalabalığa dilenmek için diz çöküyor kaldırıma
Durmadan martı sesleri, hala susmadan devam ediyorlar
Ve sen hala yoksun
Hala terkedilmiş

Gün ayıyor
Ben niyetliyim hala
Yokluğu iliklerimde yaşıyor kadar yoksunum ve niyetliyim
Önümde tesbih tanelerini aratmayan saatler var birde
Kalbime sığınmış aşkın serinliği okşuyor tenimi
Ben sessizlikle karışık bir yağmur gibi çiseliyorum hayallerimi ayak uçlarıma
Başımdan bir ağrı süzülüyor sağ gözüme sataşarak
Ben acıdan kalbime sığınıyorum
Tanrım nerdesin

Gün ayıyor
Saat sabahı sevdiği kollarda bırakarak sesime koşuyor
Sesim
Gün arıyor gecenin hüznüne inat edercesine
Sesim taş koyuyor yoluma
Ve ben sesimde göğü kaybediyorum
Sen yoksun
Gün ayarken kalbim yerini niyetli gecelerde öpüşen iki yabancı sevdanın kollarında sürgün ediyor
Gün ayarken gözlerim gökyüzüne göz kırpıyor ani bir tipiyle
Gün ayarken günahıma kuşları ortak ediyorum

İyi günler dilerim, gün ayıyorken çok da şey etmemek lazım
Mesela bir gece yarısı uyanıp sana ağlamak
Bir üzüm salkımında gözlerini düşünmek
Gelincik tutuşan iki el düşünürken kalbi sancılardan yutkunmak
Elinde olduğu halde elimde değil demek
Böyle şeyler geçiyordu kalbimden

Gelme ama yine de sen bilirsin
Seni seviyorum diyecektim...

Odamın duvarlarına astığım şair simalar beliriyor gün ayarken
Bir mor bir sarı Çiçek sarılıyor birbirine karşımdaki tabloda
Hava soğuk, kalb kırık, sen eksik, can boğuk, ölüm kapımda
Kafamın içinde milyon sayısınca küfür ve sevda
Ne diyeceğimi hala bilmiyorum

Başı önüne eğik bir harfle başlıyor ismi daha ne diyim
Allahım nolursun Amin dermisin