Gün'âhlı Şiiri - Gülşen Mavi

gün aymadan ne geceler sardılar koynuma
el fenerleriyle oyalanırken gençliğim
ne güneşler batıyordu ufkumda

ben miydim geceyi koynuna alıp yâr edinen
yoksa gecenin namussuz kolları mıydı
sabahlarıma tecavüz edip
ömrümü ışıksız yıldızlara teslim eden

uyumayan yoktur üstadım
unutma
UYUYAMAYAN vardır gece sabaha yaklaşınca
ve hatırla ki
bir sabah apansızın doğarken güneş
onlar da 'gün aydın' demişlerdi hayata

şimdi yakılıyorsa gecenin koynundaki bozuk muskalar
vardır elbet bir sebeplisi
elbet vardır
günü aydınlan/a/mayanların
gün/âhlısı