Gün... Şiiri - Serhat Fidan

Gün
Güneşte gezinirken
tutulmuştum
Bahtım olan ayrılığa
Bir hüzündü oysaki
Kalbime saplanan
Ölümün taşıyıcılardır
Onlar aslında..

Zamanı şu genç yaşımda tüketirken
Titreyen bedenimi
Örtmeye çalışıyorum
Ne kadar çalışsamda
Şu üryan yüzyılda
Düşüncelerim bir bir parçalanıyor

Geçmişin tozlu yollarından geçerken
Ciğerlerime saplan hüzün
Ayrılığın sesi
Acının çığlıkları
Yüce dağlarda yankılanıyor
Donuyorum o an
Sanki yüzyılların
tozlu ağırlığı üzerime çökmekte

Zamana saplanan kirli düşüncelerim
Eleme gebe kalıyor
Şuan nefeslerime saplanan
Elmas tozu
Ağzımdan güllerin rengini akıtıyor