Gün Şiiri - Göksel Pulat

Güneş sıkılmamıştı kendini her an göstermekten
Ve ay vazgeçmemişti güneşin peşinden gitmekten
Ve çocuk sahibi oldular bu yıldızlar bir zaman
‘Gün’ koydular adını, vazgeçmediler onu sevmekten

Milyonlar sene geçti aradan, Gün büyüdü
Emelleri, hayalleri, ümitleriyle birer sümbüldü
Attığı her adımda geriye dönemez iken
İleri gittiği her ufak adım da ölüme yürüdü

Önce neşe saçtı etrafına sonra üzüntü
Her saç telinin aklanmasıyla biraz üşüdü
Biraz yorgunluk, biraz yıpranmışlık soludu
Kucak açmış yalnızlığa istemsizce güldü

Gün, günlerinin günüyle günü çekti
Her aksırığı saç telinin yer çekimiyle kesişmesiydi
Göğe gülümsedi, yerden ah etti, sağdan küstü, sola sevdi
Gün, aslında hiçbir zaman var olmayan zaman dilimiydi