Gün, gölgesinde ağırlaşıyor yalnızlığın
Taşıyamıyor insan acısını aydınlığın
Sahte güneşleri görmek istemiyor
Avare aydınlık hiç mi hiç tat vermiyor
İstemesen de mahkumu oluyorsun karanlığın
El ayak çekilince
Anlıyorsun çaresi yokmuş bu hastalığın
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta