doğum günü hediyesi
Üzerine şarkılar söylenmiş beldedir, Bodrum. Hani; Mazhar’ın, meşhur şarkısında sevgilisinin ismini unutup, onunla birlikte olduğu yeri ise, her nakaratta tekrar tekrar sayıkladığı belde. Ama ben, yine de sevmem Bodrum’u. Kalabalığı ve çağrıştırdığı şeyler, yakın gelmez bana. Oğlumla birlikte, Boğaziçi köyünde kaldık biz. Havuzlu, denizli, hoşlu sohbetli, çoluklu çocuklu, sıcak ama hava koşullarından daha çok; atmosferi sıcak bir evde. Orası güzeldi, keyifliydi. Planda yoktu yani Gümüşlük filan.
Bir arkadaşımdan gelen telefonla girdi, devreye orası. Tüm aile Gümüşlük’teydiler ve bizi de yanlarına çağırıyorlardı. Oğluma verebileceğim güzel bir doğum günü hediyesi olsun diye çıktık yola. Ancak o zamanlar, hediyenin onu veren kişiye de bu kadar güzel şekilde geri döneceğini bilmiyordum, sanırım.
Gidiş yolu hiç parlak değildi. Tatil havası yoktu hiç, geçilen yerlerde. Yolun sonu denize varmıyor gibiydi. Ama minibüsten inip de bir kaç adım atınca, sihirli bir dünyaya girmişim gibi kalbim çarpmaya başladı. Denizin rengi muhteşemdi. Hemen girişte insanı karşılayan iskele ve barınak, deniz kenarında balıkçı lokantaları, biraz ilerde portakal ağaçları, evlerden sarkan begonviller. Ne yana bakacağımı şaşırmıştım.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
